CUT MYWIFE 1

คิดถึงน่ะ...เคยรู้สึกบ้างไหม?



หรือจริงๆลืมไปแล้วว่าครั้งนึงเคยรักกัน



หรือจริงๆลืมไปหมดแล้ว...เรื่องระหว่างเราน่ะ





"เอ้า หมดแก้วเว่ยนานๆหมอโน่จะโผล่หัวมา"


"ตั้งแต่มีเมียก็หายจ๋อยไม่มาแดกเหล้ากับเพื่อนกับฝูงเลยนะครับไอเหี้ย"



โน่ยิ้มตาหยี รับแก้วที่เพื่อนส่งให้มากระดกรวดเดียวจนหมด



แหงสิ ตั้งแต่คบกับน้องคนนั้นชีวิตก็ดูมีความสุขดี



มีความสุขมากกว่าตอนอยู่กับเขาซะอีก



อินนั่งมองเจ้าของรอยยิ้มที่เขาคิดว่าสวยที่สุดในโลกพลางขยับข้อมือไปมาจนน้ำแข็งกระทบแก้ว




"ไม่แดกก็ไม่ต้องชงแล้วไอเหี้ย เสียดายของปล่อยแม่งละลายมาสองแก้วแล้ว"


เฉินบ่นเขาก่อนจะหยิบแก้วไปดื่มเอง



ใครมันจะไปกินลงกัน



"กุกลับนะ" อินบอกเท่านั้นแล้วลุกออกไป


"อ่าวเห้ย ไออินรีบไปไหนวะ" เฉินโบกมือให้หลังแต่คนตัวเล็กก็ไม่ฟังเดินตรงไปประตูทางออกอย่างรีบร้อน


"ไอห่ากูจะบอกว่ามึงลืมกุญแจห้องเนี่ย"

เฉินหัวเสีย ขยี้ผมจนยุ่งเหยิง


"มีไรวะ" โน่ที่เดินเข้ามาเห็นเพื่อนกำลังทึ้งหัวตัวเองเอ่ยถาม


"ไออินมันลืมกุญแจไว้อะดิ แม่งเดินหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้"

โน่นิ่งไปครู่นึงก่อนจะบอกเฉินว่าจะเอากุญแจไปคืนอินเอง


"มึงแน่ใจนะ"


"เออ"







.


แม่งเอ้ย



อุตส่าห์รีบหนีออกมาแท้ๆสุดท้ายก็มาติดแหง็กอยู่หน้าห้อง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาลืมกุญแจไว้ที่ไหน ว่าแล้วก็โทรหาเพื่อนสนิททันที ไม่นานปลายสายก็กดรับ



(ไง มึงนึกได้แล้วหรอว่าลืมไรไว้)

"เออ เก็บไว้ให้กูด้วยเดี๋ยวเข้าไป"

(ไม่ต้องมาแล้ว)

"อะไรของมึง แล้วกูจะเข้าห้องไง"

(ไอโน่มันขับรถเอาไปให้มึงแล้วเมื่อกี้)

"มึงว่าไรนะ เดี๋ยว ไอเหี้ยบอกมันจอดรถเลยนะแล้วเอากุญแจไปไว้ที่เดิมเดี๋ยวกูไปเอาเอง"

(ไม่ทันแล้วครับ มันออกไปเกือบ5นาทีได้ละ มึงก็รู้ว่ามันลูกวินดีเซล)

"ไอเหี้ยเอ้ย" อินจิ๊ปาก กดตัดสายก่อนจะเอนหลังพิงประตูห้องแรงๆทีนึง




ถ้าต้องเจอหน้าแบบจังๆแล้วจะหนีออกมาให้ได้อะไรวะ









15 นาที



.

"กุญแจครับคุณ"



"ขอบใจ" อินยื่นมือจะคว้ากุญแจแต่โน่ก็ชักมือกลับไปซะก่อน


"อะไร" อินคิ้วขมวด



"ยังเหมือนเดิมเลยนะคุณ" โน่ยกยิ้มน้อยๆให้


อินชะงัก เหมือนเดิมงั้นหรอ มาพูดแบบนี้ทำไมกัน


"ขอกุญแจคืน"



"ผู้ใหญ่ให้ของก็ต้องขอบคุณก่อนสิ" โน่กอดอกพิงไหล่ข้างนึงกับกำแพง


อินถอนหายใจเสียงดังก่อนจะพูด'ขอบคุณ'แบบเน้นเสียงให้



"ประชดเก่งที่หนึ่ง"


"รู้ก็ดีแล้ว เลิกพูดแล้วก็กลับซะ"


"ไล่กันอีกนะคุณ คนอุตส่าห์เอากุญแจมาคืนให้แท้ๆ"


"ไม่ได้ขอหนิ แล้วถ้ามันถึงขั้นต้องใช้คำว่าอุตส่าห์ทีหลังก็ไม่ต้อง"


"เห้ย โกรธหรอโน่ขอโทษแค่จะหยอกเล่นเฉยๆ"


"เรามีสิทธิ์อะไรไปโกรธโน่อะ" อินมองหน้าโน่ ตาสองข้างเริ่มมีเงาสะท้อนของหลอดไฟจากบนเพดานที่มากระทบกับน้ำนัยต์ตา


เผลอเอาแต่ใจอีกแล้วนะอิน..


ทั้งๆที่คิดว่าจะคุยกันได้ดีแล้วแท้ๆ




"อิน"



"ก็เราเองไม่ใช่หรอที่ทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้อะ เราไม่ใช่หรอที่เดินออกมาตอนที่โน่ขอให้เราอยู่ เราทำมันพังกับมือ" ปากเล็กขยับพูดความในใจที่ไม่เคยบอกตั้งแต่วันที่เลิกกัน


เขาอยากให้โน่รู้ ว่าเขารู้สึกมากแค่ไหน..



"แล้ววันนี้จะมาเรียกร้องให้มันได้อะไรในเมื่อโน่ก็ลืมเราแล้ว โน่เริ่มต้นใหม่ได้แล้ว"


"แล้วเราจะมาหวังให้โน่กลับมาทำไม"


น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลผ่านแก้มใสไหลลงเสื้อจนเป็นรอยเต็มไปหมด


ขอโทษ ขอโทษที่งี่เง่า


ขอโทษที่อ่อนแอตอนนี้...





"เราผิดเองที่ทิ้งโน่มา ผิดเองที่ไม่สนใจว่าโน่จะเจ็บจนทรมานยังไงตอนไม่มีเรา แต่โน่รู้ไหมตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ว่าเราจะคบกับใครมันก็ไม่ได้ลบโน่ออกไปจากใจเราได้เลย"



"เราทำเหมือนสบายดีทั้งๆที่ข้างในเราร้องเรียกโน่แทบจะเป็นบ้า"



"เราเจ็บทุกครั้งที่เห็นโน่กับเค้า เจ็บทุกครั้งที่โน่โพสถึงเค้า ลงรูปคู่หรือแม้กระทั่งตอนที่เค้าจับมือโน่ใจเรามันจะขาดอยู่แล้ว"


อินสะอื้น ตาสองข้างแดงก่ำ โน่ได้แต่ยืนนิ่งมองคนตรงหน้าร้องไห้อยู่แบบนั้น




เขาอยากกอดอิน



แต่ด้วยตอนนี้เขาก็มีคนที่เรียกว่าแฟนอยู่แล้ว การที่เขาจะทำอะไรแบบนี้กับอินคงไม่เหมาะเท่าไหร่


"อย่าร้องอิน"


"เรารู้ว่าเราย้อนเวลากลับไปไม่ได้แล้ว เราทำอะไรไม่ได้แล้ว แต่เราก็เห็นแก่ตัวเราไม่อยากให้โน่ไปไหน"


"อินอย่าร้อง โน่บอกว่าอย่าร้องไง"


"เราอยากให้โน่กลับมาหาเรา แต่มันเป็นไปไม่ได้แล้ว" อินสะอื้นหนักกว่าเดิม ใบหน้าหวานตอนนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา


"อย่าร้องเลยนะอิน โน่ขอร้องนะ"



"ฮึก" โน่ขยับเข้ามาใกล้



"ตอนนี้โน่กอดอินไม่ได้แล้ว เพราะงั้นอย่าร้องเลยนะคนดี" โน่ไล้นิ้วหัวแม่มือไปตามแก้มใสที่เคยเป็นทางผ่านของน้ำตาคนตัวเล็ก แค่เห็นอีกคนร้องไห้ใจเขาก็แทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆอยู่แล้ว



อยากกอด...อยากกอดใจจะขาด


แต่ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีมันก็เตือนเขาไว้ว่าเขาไม่ควรทำแบบนั้น เขามีแฟนแล้วและเขาควรจะซื่อสัตย์



แต่ทำไมครั้งนี้มันทำยากจังนะ...



อินสะอื้นจนตัวโยน พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้สุดแรงแต่ก็มีแต่จะทำให้หลุดสะอื้นมากกว่าเดิม อินปิดปากตัวเองไว้ร้องไห้ออกมาแบบไม่มีเสียงจนไหล่เล็กๆไหวสั่น จนเผลอหลุดเสียงสะอื้นออกมา



โน่มองอีกคนด้วยแววตาเหมือนจะขาดใจ จนได้ยินเสียงสะอื้นของคนที่พยายามกลั้นเอาไว้


และนั่นทำให้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเขาขาดผึง...


เขาคว้าร่างอินมากอดเอาไว้แนบอก ลูบหัวอีกคนด้วยมือของเขา


"ไม่ร้องนะคนดี โน่อยู่นี่แล้ว อยู่กับอินแล้วนะ"


อินกอดตอบ พร้อมซุกเข้ากับอกกว้าง


กอดที่เขาคิดถึง
กอดที่เขาโหยหามาตลอด
กอดที่เขาจะไม่มีวันได้เป็นเจ้าของอีกต่อไปแล้ว
กลิ่นน้ำหอมที่เขาคุ้นเคย


ตอนนี้ กลับมาแล้ว...

กลับมาหาเขาแล้ว



"เรารู้ว่าไม่ควรทำแบบนี้ แต่ตอนที่โน่กอด เรามีความสุขมาก ฮึก มากจนอยากให้โน่กอดเราตลอดไป"


"แต่โน่ทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว โน่กอดอินไม่ได้อีกแล้ว" อินขยำเสื้อเขาแน่น


"อิน พอเถอะนะโน่ขอร้อง" โน่กลั้นน้ำตาเอาไว้ ยิ่งคนตัวเล็กสะอื้นมากขึ้นเท่าไหร่เขาก็มีแต่จะอ่อนแอลงไปมากขึ้นเท่านั้น



"อินคิดถึงโน่ ฮึก คิดถึงที่สุดในชีวิตเลย"


"พอเถอะอิน ใจโน่มันจะขาดอยู่แล้ว" และสุดท้ายเขาก็อ่อนแอ



เพราะคำว่าอินเพียงคำเดียว...





.
.
.

เขาไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง ทั้งเรื่องอินเรื่องเขาเอง หรือแม้แต่หลังจากนี้ เขายังไม่อยากคิดให้ปวดหัว ตอนนี้ขอแค่อินหยุดร้อง แล้วกลับมาเป็นอินของเขาคนเดิม อินที่ขี้หงุดหงิด ขี้รำคาญ อินที่ชอบบ่นเขาเรื่องขับรถเร็ว อินที่คอยยิ้มให้เขาอย่างสดใส ขอแค่อินกลับมายิ้มอีกครั้ง...ก็พอแล้ว