CUT Last Friday night

“อย่าร้องขอชีวิตล่ะ” เขากระซิบร่างเล็กก่อนจะผลักร่างเล็กเข้าหาหัวเตียง นิ้วเรียวถูกสอดเข้าช่องทางหลังจากหนึ่งเป็นสองจากสองเป็นสาม ร่างเล็กกระตุกนิดหน่อยเพราะความเจ็บ ก่อนจะค่อยๆผ่อนคลายเมื่อเจโน่จูบลงมาที่ปากอิ่ม เมื่อเห็นว่าเหรินจวิ้นพร้อมแล้วเขาเลยถอนนิ้วออกมาก่อนจะเข้าไปในตัวคนร่างบางแทน

“อ๊ะ” เหรินจวิ้นร้องออกมา ช่องทางข้างหลังของเหรินจวิ้นตอดรักเขาแน่นจนอยากจะขยับให้มากกว่านี้

“อย่างเกร็ง แล้วมันจะดีขึ้น” เหรินจวิ้นประกบปากเข้าหาเจโน่เพื่อหาที่ระบาย ก่อนที่เจโน่จะค่อยๆสวนกายเข้ามาอย่างเป็นจังหวะ เสียงครางหวานดังไปทั่วห้องบวกกับเสียงเตียงกระทบผนังห้องที่บ่งบอกถึงจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ ทุกจังหวะเข้าออกเจโน่กระแทกกระทั้นเข้ามาจนเหรินจวิ้นร้องไม่เป็นภาษา คราบสีขาวเหนียวเหนอะที่เปรอะตามหน้าท้องแบนราบที่เลอะไปแล้วไม่รู้กี่รอบ เหรินจวิ้นครางเสียงหลงเมื่อเจโน่กระแทกเข้ามาในจุดที่อ่อนไหว เขามองหน้าเจโน่อย่างเคืองๆ

“ขี้โกงนิ่” เจโน่ยิ้มก่อนจะตอบกลับมา

“ขี้โกงอะไร”

“อย่าแกล้งได้มั้ยมัน อื้ออ~ มันเสียว”

“ตรงนี้หรอ” เจโน่กระแทกเข้ามาตรงจุดนั้นก่อนจะโดนมือเล็กนั่นฟาดเข้าที่แขนคราบสีขาวขุ่นเลอะที่หน้าท้องของเขาอีกครั้งก่อนที่เจโน่จะปล่อยเข้ามาในตัวเขา เสียงหอบหายใจของคนบนร่างทำให้เหรินจวิ้นนึกอยากแกล้ง เหรินจวิ้นผลักอกเจโน่เบาๆแล้วขึ้นคร่อมตักเจโน่มองเหรินจวิ้นแบบงงๆก่อนที่คนตัวเล็กจะใช้มือกอบกุมส่วนนั้นของคนตัวใหญ่กว่า เจโน่ทำท่าจะดันคนตัวเล็กให้นอนลงแต่เหรินจวิ้นขืนตัวไว้ก่อน

“อย่าแม้แต่จะคิดเลยเมื่อกี้ฉันร้องมาเยอะแล้วเจ็บคอ” เจโน่มองหน้าเหรินจวิ้นอย่างไม่เข้าใจก่อนที่เหรินจวิ้นจะโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูเขา

“ตานายร้องบ้าง” เหรินจวิ้นยิ้มร้ายก่อนจะให้เจโน่เข้ามาในตัว สะโพกบางค่อยๆขย่มขึ้นลงอย่างช้าๆเจโน่ใช้มือทั้งสองข้างจับเอวบางของคนบนร่างเอาไว้มือหนาขยำเนื้อนูนด้านหลังอย่างหมั่นเขี้ยวยามที่ร่างกายเหรินจวิ้นตอดรัดเขายามที่เนื้อของเราสองคนเสียดสีหรือกระทบกันจนเกิดเสียงดังทั่วห้องเขาเผลอครางออกมารอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าเขารู้สึกดีมาก จนไม่อยากหยุดและแน่ล่ะเขาไม่หยุดเขายังคงให้ร่างเล็กปรนเปรอเขาต่อไปจนถึงจุดหมายไปหลายรอบ

“อืม แบบนั้นแหละเหรินจวิ้~น อื้อ”

“อื้อ เจโน่ อ๊ะ ซี้ดดดดด”

“อย่า อื้อ ตรงนั้น อื้ออ”

“ฮะอื้ออ อาาส์”

เสียงเตียงกระทบผนัง เสียงเนื้อกระทบกัน เสียงครางสุขสมของคนสองคนยังคงดังสลับกันในห้องสี่เหลี่ยม เสียงครางยังคงดังไปเรื่อยๆไม่มีทีท่าว่าจะหยุดซึ่งทั้งเหรินจวิ้นและเจโน่เองก็คงไม่อยากมีใครที่จะหยุดเรื่องนี้ทั้งคู่

“เจโน่ อื้อออ อ๊ะๆๆ”

“เหรินจวิ้น อื้มม อืออ”

“แบบนั้นแหละ รัดฉันแน่นๆสิ อาส์”

“อื้ออ ฮึกก”

เสียงเตียงกระทบผนังกับกิจกรรมบนเตียงของสองคนยังคงดำเนินต่อไปจนกระทั่งหมดวัน